مازیار
مازیار با نام اصلی عبدالرضا کیانی‌نژاد (۱ تیر ۱۳۳۱ − ۱۶ فروردین ۱۳۷۶) خوانندهٔ موسیقی پاپ ایرانی بود. از آثار او می‌توان به آهنگ‌های کبوتر، ماهی‌گیر و ایران ایران اشاره کرد.
زندگی شخصی
مازیار در ۱ تیر ۱۳۳۱ با نام اصلی «عبدالرضا کیانی‌نژاد» در بابل متولد شد.
وی در نوجوانی استعداد شگفت خود در خوانندگی را نشان داد و در اردوهای دانش‌آموزی رامسر، به نوعی استعدادش در سطحی گسترده به نمایش گذاشته شد.
همسر مازیار، افسانه سهایی است که در سال ۱۳۵۷ با مازیار آشنا شده‌بود. مازیار شناختی از افسانه نداشت اما افسانه از طریق رادیو و تلویزیون آثار او را شنیده بود و مازیار خوانندهٔ مورد علاقه‌اش بود.
دختر بزرگ مازیار با نام غزل کیانی‌نژاد آهنگساز، ترانه‌سرا و خواننده است. او چند کنسرت برای بانوان اجرا نموده‌است و به‌همراه مادر، خواهرش ترانه که او هم اهل موسیقی است و سعید عزیزی همسر غزل که آهنگساز است، شرکت پژواک هنر شرق را می‌گردانند.
فعالیت‌های هنری
ابتدای کار
در نیمهٔ دوم دهه ۱۳۴۰ مازیار یک دانش‌آموز دبستانی بود که به دوستانش گفته بود: «شک نکنید من یک روز خواننده معروفی خواهم شد.» و بعدها وی در یکی از مسابقات هنری دانش‌آموزان که به داوری محمد نوری برگزار شده بود، توانسته بود رتبهٔ اول را در بین دانش‌آموزان سراسر ایران کسب کند.
نخستین آهنگ مازیار با نام «آرزوی فردا» در سال ۱۳۵۲ منتشر شد. آخرین آهنگ او پیش از انقلاب «ایران ایران» بود که در سال ۱۳۵۷ منتشر شد.
همکاری با جهانبخش پازوکی
وی برای ادامهٔ فعالیت در سن شانزده سالگی به تهران رفت تا بتواند کار در فضاهای حرفه‌ای را تجربه کند. جهانبخش پازوکی، تصادفاً در یکی از اجراهای او حضور داشت و با شنیدن صدای مازیار به وی پیشنهاد همکاری داد. اسم هنری مازیار را نیز همین آهنگساز برای او انتخاب کرده‌است. حاصل این همکاری ترانه‌هایی مثل «ماهی‌گیر» و «کبوتر» بود که این ترانه‌ها از محبوبیت زیادی برخوردار بودند. بدین ترتیب برای وی زمینهٔ همکاری با اساتید آهنگسازی آن دوران چون بابک بیات، محمد شمس، عماد رام، ناصر چشم‌آذر، تورج شعبانخانی، آرش سزاوار، عباس تجویدی و… فراهم گردید.
پس از انقلاب ۱۳۵۷
او تا سال ۱۳۵۷ به‌عنوان یک خوانندهٔ مطرح فعالیت داشت و در سال ۱۳۵۸ از فعالیت وی کاسته شد. از سال ۱۳۵۹ بدون دلیل مشخصی کاملاً به حاشیه رفت و حتی ترانه‌ای به نام شهید که پس از انقلاب ۱۳۵۷ ایران با آهنگسازی بابک بیات برای شهیدان ایران خوانده بود نیز برگ برندهٔ وی نشد. وی با وجود فراهم بودن شرایط برای اقامت در خارج از ایران، مایل به مهاجرت نبود. مازیار معتقد بود که تمام ترانه‌هایی را که قبل از انقلاب ۱۳۵۷ ایران اجرا کرده ارزشمند و قابل دفاع هستند، لذا لزومی بر ترک کشور نمی‌دید.
انتشار آلبوم گل گندم
پس از انقلاب ۱۳۵۷ و در دههٔ ۱۳۷۰ و حدود سال‌های ۱۳۷۳ آلبوم «گل گندم» وی انتشار یافت و در همان سال توقیف شد. گفته می‌شود پخش این آلبوم اتفاق ناگواری برای مازیار بود و مازیار نفع مادی از انتشار این آلبوم نبرده‌است.
درگذشت
مازیار در سحرگاه ۱۶ فروردین سال ۱۳۷۶ در اوایل میان‌سالی زمانی که دو ماه و نیم مانده بود تا ۴۵ ساله شود، بر اثر سکتهٔ قلبی و مغزی در گذشت. پیکر او در امامزاده طاهر کرج دفن شد. مازیار در سال‌های پایانی عمر خود چهار آهنگ را به‌طور آزمایشی ضبط کرده بود. این آهنگ‌ها با آهنگسازی عباس تجویدی بود و در استودیوی شخصی ضبط شده بود که بعدها با کمک تجویدی و خانواده وی توسط ناشرین داخلی به بازار آمدند.
